De Newfoundlander komt oorspronkelijk van Newfoundland, een onherbergzaam eiland voor de oostkust van Canada. Daar was deze hond een onmisbare hulp van de vissers. De Newfoundlanders trokken bootjes, sloepen en visnetten aan wal, maar redden ook overboord gevallen zeelieden uit het zilte nat en apporteerden soms geschoten vogels uit het water.  

De Newfoundlander heeft een dikke, dubbele vacht die tevens vetachtig en waterafstotend is. Daardoor blijven de honden niet alleen warm, maar blijft de huid onder die vacht droog, ook bij langdurige onderdompeling. De dikke vacht heeft overigens nog een functie. Tijdens het zwemmen waaieren de haren uit over het oppervlakte van het water. Door de tussen de vacht hangende luchtdeeltjes wordt het drijfvermogen van de honden vergroot. 

Om een zo krachtig mogelijke stuwkracht bij iedere zwemslag te bereiken, beschikt de Newfoundlander over zwemvliezen tussen zijn tenen. 

Daarnaast is er bijna geen exemplaar te vinden die niet gek op water is. 

De honden voeren de oefening geheel vrijwillig uit. 

Voor de oefeningen wordt er gebruik gemaakt van een boot, een sub of een funtube o.i.d., daarnaast worden er verschillende objecten gebruikt zoals dummy's, drijvende speeltjes, touw, roeispaan e.d. 

Ook worden er oefeningen gedaan met een reddingsboei en drenkelingen. Een vrijwilliger speelt regelmatig voor drenkeling maar ook maken we gebruik van een levensgrote pop die is gemaakt van een wetsuit en gevuld is met bijv. piepschuim. 

We proberen de hond aan te leren dat hij de ( bewusteloze/levenloze ) drenkeling bij de pols beet pakt.

Een oefening waarbij ze uit de boot mogen springen vinden veel Newfoundlanders geweldig leuk om te mogen doen. Dan zijn ze moeilijk om te houden en wanneer ze dan mogen springen zetten ze hun poten op de rand van de boot om vervolgens met een hoge, verre en krachtige sprong het water in te springen om bijv. een drenkeling te gaan redden.

Als een Newfoundlander voor de eerste keer komt waterwerken zal er eerst gekeken worden hoe de hond reageert op het water en hoe de hond zwemt.

Nadat is vastgesteld dat de hond goed kan zwemmen neemt bijv. de eigenaar van de hond plaats in de boot ( dit is niet verplicht ) en wordt de hond aangemoedigd er achteraan te zwemmen terwijl ze weg roeien of varen. 

In een later stadium gaan we proberen of de hond ook naar een vreemde in de boot zal zwemmen.

In het begin gaat het maar om een kort stukje. Langzamerhand zal de afstand langer gemaakt worden zodat we op de vereiste afstand van 50 meter zitten.

Bij de boot aangekomen krijgt de hond een object aangereikt en wordt hij bijv door de op de kant achtergebleven tweede baas / bekende / begeleider terug geroepen. 

Eenmaal aan land staat de hond eerst even uit te lekken omdat een natte Newfoundlander, ondanks zijn waterafstotende vacht, bijna tweemaal zo zwaar is als een droge. 

Soms krijgt hij zijn beloning in de vorm van wat lekkers of een spelletje, al zien sommige honden de oefeningen in het water op zichzelf al als de ultieme vorm van beloning. De meeste doen het zo graag en willen graag nog een keer.

Als ze de kans krijgen draaien ze zich om en spurten gelijk weer terug de plomp in. 

Ook het uit de boot springen wordt langzaam opgebouwd, eerst met hulp en pas later mag de hond de sprong alleen wagen. 

Alles geschiedt op vrijblijvende basis, er wordt nooit meer van de hond verlangd dan hij wil en aankan. 

Spelenderwijs leren de hondse waterratten alles wat nodig is om een goede waterwerker te worden.

Behalve het simpele feit dat het merendeel van de Newfoundlanders het waterwerk gewoonweg geweldig vindt, zijn er meer redenen te bedenken om deze aparte tak van "hondensport" te gaan beoefenen. 

Zoals bij veel grote rassen is ook bij de Newfoundlander heupdysplasie een helaas te vaak voorkomende kwaal. Zwemmen is een uitstekende bewegingsvorm die zorgt voor een goed gespierde hond zonder het dier te veel te belasten. En een goede bespiering kan ervoor zorgdragen dat eventuele HD-problemen binnen de perken blijft.

Een andere reden is de betere controle over de hond. 

Een veel gehoorde klacht van Newfoundlander-bazen is dat hun hond in iedere baggersloot springt die hij tegenkomt. 

Een ander probleem kan zijn dat hun hond het water instapt en onder geen voorwaarde meer te bewegen is om er weer uit te komen. In de volledige overtuiging dat de baas toch niet bij ze kan komen peddelen ze hun rondjes en als ze vingertjes hadden zouden ze zeker de middelste uitdagend omhoog steken. 

Door ze te leren dummy’s en andere voorwerpen uit het water te apporteren en het water te verbinden aan nog veel leukere dingen dan alleen maar zwemmen, krijg je dit gedrag onder controle en dat scheelt, zeker op minder mooie dagen, een hoop ergernis.